คำพิพากษาฎีกาที่ ๗๙๙๑/๔๕ ตาม ป.วิ.พ.มาตรา ๒๗ ใช้กับกรณีที่ผู้เสียหายได้ทราบข้อความหรือพฤติการณ์อันเป็นมูลแห่งข้ออ้างของการผิดระเบียบนั้นก่อนศาลชั้นต้นมีคำพิพากษาเท่านั้น มิอาจใช้แก่กรณีที่คู่ความฝ่ายที่เสียหายเพิ่งทราบข้อความนั้นภายหลังจากที่ศาลชั้นต้นได้มีคำพิพากษาแล้ว ศาลชั้นต้นมีคำสั่งว่าที่ดินเป็นกรรมสิทธิ์ของผู้ร้องตาม ป.พ.พ. มาตรา ๑๓๘๒ แต่เมื่อได้ความว่าผู้คัดค้านมีภูมิลำเนาที่แน่นอน การที่ศาลชั้นต้นอนุญาตให้ผู้ร้องงดส่งสำเนาคำร้องให้แก่ทายาทของผู้มีชื่อในโฉนดเนื่องจากเชื่อตามที่ผู้ร้องแถลงซึ่งไม่เป็นความจริงโดยมิได้ให้คู่ความอีกฝ่ายหนึ่งคัดค้านเสียก่อน ตามมาตรา ๒๑ (๒) จึงเป็นกรณีที่มิได้ปฏิบัติตามบทบัญญัติของกฎหมายนี้ในเรื่องการส่งคำคู่ความ เมื่อผู้คัดค้าน เมื่อผู้คัดค้านยื่นคำร้องขอให้เพิกถอนคำสั่งดังกล่าว แต่ศาลชั้นต้นเห็นว่าคำสั่งของศาลชั้นต้นถึงที่สุดแล้วจึงไม่มีเหตุที่จะยกขึ้นพิจารณาอีก ศาลฎีกาย่อมมีอำนาจเพิกถอนการพิจารณาที่ผิดระเบียบนั้นเสียทั้งหมดหรือบางส่วน หรือสั่งแก้ไขหรือมีคำสั่งในเรื่องนั้นอย่างใดตามที่เห็นควร

(มี คำพิพากษาฎีกาที่ ๓๒๐-๓๒๑/๓๖,๓๔๗๖/๓๘วินิจฉัยไว้แนวเดียวกัน)

คำพิพากษาฎีกาที่ ๙๕๙/๔๔ ตามพ.ร.บ.ทนายฯมาตรา ๓๓ ห้ามผู้ที่มิได้จดทะเบียนเป็นทนายหรือต้องห้ามทำการเป็นทนายว่าความในศาลร่วมทั้งเรียงฟ้อง,เรียงคำให้การ การที่ จล. ยื่นคำให้การระบุว่า ส.ทนายจล.เป็นผู้เรียงและพิมพ์แต่มิได้ยื่นใบแต่งหรือหลักฐานแสดงว่า ส.เป็นทนายจึงยังไม่ชัดเจนว่าคำให้การของจล.ชอบหรือไม่ การที่ศาลมีคำสั่งให้จล.แสดงหลักฐานการเป็นทนายจึงเป็นการสั่งเพื่อตรวจคำให้การของจล. หาได้ให้ส่งเอกสารตามที่กฎหมายต้องการ ตาม มาตรา ๑๘ คำสั่งดังกล่าวจึงชอบแล้ว เมื่อจล.ไม่แสดงหลักฐานการเป็นทนายของ ส . ภายในเวลาที่ศาลกำหนดจึงถือว่าคำให้การของจล.ทั้ง สองเรียงโดยผู้ไม่มีอำนาจเป็นคำให้การที่ไม่ชอบ

คำพิพากษาฎีกาที่ ๑๘/๔๔ ประเด็นเรื่องหนังสือมอบอำนาจให้ฟ้องคดีไม่ติดอากรมาตรา ๑๘ ไม่ได้บังคับว่าหนังสือมอบอำนาจเป็นเอกสารที่ต้องแนบมากับคำฟ้องดังนั้นแม้ในขณะที่ จ . ยื่นฟ้องจะไม่มีหนังสือมอบอำนาจแนบมาก็ไม่ทำให้ฟ้อง จ. ไม่สมบูรณ์ตาม กฎหมายเพียงแต่ว่าเมื่อใด จ. อ้าหนังสือมอบอำนาจเป็นพยานต้องติดอากรและขีดฆ่าศาลจึงจะรับฟังเป็นพยานในคดีได้ เมื่อ จ.อ้างในคำฟ้องว่ามอบอำนาจให้ บ.ฟ้องแทนซึ่งต้องนำสืบในชั้นพิจารณาต่อไปการที่ศาลชั้นต้นยกฟ้องโดยไม่ให้โอกาสสืบพยานก่อนจึงไม่ชอบ

คำพิพากษาฎีกาที่ ๓๒๐๔/๔๕ การที่ศาลจะอนุญาตให้อุท.อย่างคนอนาถาได้ตามมาตรา ๑๕๖ ต้องประกอบด้วยผู้ขอเป็นคนยากจนไม่มีทรัพย์สินพอจะเสียค่าธรรมเนียมและต้องแสดงให้เป็นที่พอใจแก่ศาลว่าคดีมีเหตุสมควรที่จะอุท.หากศาลต้นเห็นว่าคดีไม่มีเหตุสมควรก็ย่อมยกคำร้องอนาถาได้โดยไม่จำต้องไต่สวนอนาถา สำหรับเหตุอันสมควรที่จะอุท.ได้หรือไม่อาจตรวจดูได้จากฟ้องอุท.ที่ต้อยื่นมาพร้อมกับคำร้องอนาถาซึ่งเป็นอำนาจตามามาตรา ๑๘ เมื่อศาลต้นเห็นว่าคำฟ้องอุท.ของ จ .มีข้อความก้าวร้าวศาล ศาลย่อมมีอำนาจสั่งให้แก้ไขฟ้องหรือทำมายื่นใหม่ได้โดยไม่ต้องสั่งคำร้องขออนาถาก่อน

***คำพิพากษาฎีกาที่ ๔๒๔/๔๔ จ.ฟ้องขอให้จล.รับชำระเงินจาก จ. ห้าล้านห้าแสนบาทโดยกล่าวอ้างว่า จ.ยังเป็นหนี้ค่าซื้อสินค้าอยู่ แก่จล.ห้าล้านห้าแสนบาทแต่จล.เรียกให้ชำระหนี้ หกล้านห้าแสนบาทซึ่งเป็นจำนวนที่แตกต่างกันมากจำเป็นต้องใช้สิทธิทางศาลเพื่อพิสูจน์ยอดหนี้จึงเป็นกรณีที่มีปัญหาโต้แย้งกันอยู่ว่า จ.ยังติดค้างหนี้จล.อยู่เท่าใด แต่ข้อโต้แย้งดังกล่าวเป็นเพียงคำให้การชำระหนี้ของ จ.ไม่สามารถจะหยั่งรู้ถึงสิทธิของ จ.ได้แน่นอนว่าต้องชำระเท่าใดอันทำให้ จ.สามารถใช้สิทธิวางทรัพย์ด้วยการชำระหนี้ตามจำนวนที่เห็นว่าถูกต้อง ณ สำนักงานวางทรัพย์ซึ่งหากเป็นจำนวนที่ถูกต้อง จ.ย่อมหลุดพ้นตาม ป.พ.พ. มาตรา ๓๓๑ เมื่อ จ.มีทางเลือกที่จะปฏิบัติได้โดยไม่ต้องฟ้องศาล จ.ไม่มีอำนาจฟ้อง

ชอบแล้ว

คำพิพากษาฎีกาที่ ๑๗๓๓/๔๓ เมื่อฟ้องและท้ายฟ้องของ จ.ไม่อาจพิพากษาให้ได้ศาลต้นก็ชอบที่จะยกฟ้อง จ.เสียในชั้นตรวจคำฟ้องตาม ๑๓๑ (๒) การที่ศาลต้นสั่งไม่รับฟ้องและคืนค่าขึ้นศาลให้ทั้งหมดจึงเป็นคำสั่งที่ไม่ชอบ ศาลฎีกาสมควรแก้ให้ต้องโดยพิพากษายกคำสั่งศาลต้นและคำพิพากษาศาลอุท.และให้ยกฟ้อง จ.

+ ร้องสอด

คำพิพากษาฎีกาที่ ๓๐๔๔/๔๕ ผู้ร้องซึ่งรับโอนสิทธิเรียกร้องเป็นผู้มีส่วนได้เสียในการบังคับตามคำพิพากษาหรือคำสั่งและถูกโต้แย้งสิทธิ ในการที่ จ.ขอรับเงินที่จล.นำมาวางศาลชอบที่จะร้องขอเข้ามาในชั้นบังคับตามคำพิพากษาได้ตามมาตรา ๕๗(๑) และคำร้องขอรับเงินตามคำพิพากษาของผู้ร้องถือได้ว่าเป็นคำร้องสอดที่ผู้ร้องมีสิทธิเรียกร้องเกี่ยวเนื่องด้วยการบังคับตามคำพิพากษาตามาตรา ๕๗(๑) ศาลชอบที่จะรับคำร้องไว้เพื่อดำเนินการไต่สวนและวินิจฉัยถึงข้อโต้แย้งสิทธิของผู้ร้องในชั้นบังคับคดีให้ตามรูปคดีต่อไป

คำพิพากษาฎีกาที่ ๒๕๙๑/๔๕ ผู้ร้องยื่นคำร้องขอให้ศาลสั่งว่าผู้ร้องได้กรรมสิทธิ์ เมื่อศาลอุท. พิพากษาว่าเป็นกรรมสิทธิ์ของผู้ร้องโดยการครอบครองปรปักษ์และผู้ร้องนำคำพิพากษาไปแสดงต่อเจ้าพนักงานที่ดินเพื่อขอเปลี่ยนแปลงทางทะเบียน ย่อมถือได้ว่าเป็นการดำเนินการชั้นบังคับตามคำพิพากษาหรือคำสั่ง หากเจ้าพนักงานที่ดินดำเนินการให้ผู้ร้องย่อมจะเกิดความเสียหายแก่ผู้คัดค้านได้ ผู้คัดค้านจึงเป็นผู้มีส่วนได้เสียในการบังคับตามคำพิพากษาหรือคำสั่งได้ตามมาตรา ๕๗(๑) การที่ผู้คัดค้านไม่ได้ร้องเข้ามาในคดีก่อนที่ศาลจะมีคำสั่งหรือคำพิพากษาแสดงกรรมสิทธิ์ถือได้ว่าผู้คัดค้านเป็นบุคคลภายนอก จึงสามารถยื่นคำร้องขอพิสูจน์ในชั้นนี้ว่าตนมีสิทธิดีกว่าผู้ร้อง คำพิพากษาศาลอุท.ไม่ผูกพันผู้ร้องตามมาตรา ๑๔๕(๒) โดยไม่ต้องไปฟ้องเป็นคดีใหม่

คำพิพากษาฎีกาที่ ๑๙๓๕/๔๐ การที่โจทก์ยื่นคำร้องคัดค้านในคดีก่อนก็เพราะจำเลย ซึ่งเป็นผู้ร้องในคดีก่อนนำคำสั่งศาลไปแสดงต่อเจ้าพนักงานที่ดินเพื่อขอ เปลี่ยนแปลงทางทะเบียนเป็นชื่อจำเลย เป็นการดำเนินการในชั้นบังคับคดี ตามคำพิพากษาหรือคำสั่ง หากเจ้าพนักงานที่ดินดำเนินการให้ย่อมจะมี ความเสียหายแก่โจทก์ซึ่งเป็นผู้มีชื่อถือกรรมสิทธิ์ในที่ดินดังกล่าว โจทก์ จึงเป็นผู้มีส่วนได้เสียในการบังคับตามคำพิพากษาหรือคำสั่งนั้นทั้งถูกโต้แย้ง สิทธิ โจทก์จึงมีสิทธิร้องขอเข้าไปในชั้นบังคับตามคำพิพากษาหรือคำสั่งนั้น ได้ตาม ป.วิ.พ. มาตรา 57 (1) เมื่อโจทก์ไม่ได้ร้องคัดค้านเข้าไปในคดีก่อน ก่อนที่ศาลชั้นต้นจะมีคำสั่งแสดงกรรมสิทธิ์ โจทก์เป็นบุคคลภายนอกสามารถ พิสูจน์ในชั้นบังคับคดีได้ว่าโจทก์มีสิทธิในที่พิพาทดีกว่าจำเลยคำสั่งของศาลชั้นต้น ในคดีก่อนที่แสดงกรรมสิทธิ์ที่ดินไม่ผูกพันโจทก์ ตาม ป.วิ.พ. มาตรา 145 (2) โดยไม้ต้องฟ้องจำเลยเป็นคดีใหม่ คำร้องขอของโจทก์ในคดีก่อนจึงเป็นคำฟ้อง แม้ในคดีก่อนศาลอุทธรณ์ภาค 1 จะพิพากษายกอุทธรณ์ของโจทก์ แต่โจทก์ก็ยัง ฎีกาคดีก่อนจึงอยู่ระหว่างการพิจารณาของศาลฎีกา ดังนั้น การที่โจทก์มาฟ้อง ขับไล่จำเลยเป็นคดีนี้โดยยกข้ออ้างที่อาศัยเป็นหลักแห่งข้อหาว่าโจทก์เป็นเจ้าของ กรรมสิทธิ์ที่พิพาท จำเลยเป็นบริวารของผู้เช่าจึงมีประเด็นต้องวินิจฉัยเช่นเดียวกับ คดีก่อนว่า ที่พิพาทเป็นกรรมสิทธิ์ของโจทก์หรือของจำเลย ฟ้องโจทก์นี้จึงต้องห้าม ตาม ป.วิ.พ. มาตรา 173 (1)

คำพิพากษาฎีกาที่ 3011/40 แม้หนังสือสัญญาค้ำประกันที่จำเลยที่ 2 ทำไว้ต่อศาล ชั้นต้นจะมีผลจนกว่าจำเลยที่ 2 จะชำระหนี้ตามคำพิพากษาให้แก่โจทก์ จนครบถ้วนก็ตาม แต่ที่ดินที่จำเลยที่ 2 นำมาเป็นหลักประกันนั้นศาลชั้น ต้นเพียงแต่มีคำสั่งห้ามเจ้าพนักงานที่ดินมิให้ทำนิติกรรมใด ๆ เกี่ยวกับที่ ดินดังกล่าวจนกว่าจะมีคำสั่งเปลี่ยนแปลงเป็นอย่างอื่น ที่ดินดังกล่าวยังมิได้ ถูกยึดหรืออายัดตามบทบัญญัติว่าด้วยการบังคับคดีตาม ป.วิ.พ.หรือกฎหมายอื่น จึงไม่ต้องห้ามมิให้กรมสรรพากรยึดที่ดินดังกล่าวตาม ป.วิ.พ. มาตรา 290 กรมสรรพากรย่อมมีอำนาจยึดที่ดินของจำเลยที่ 2 นำมาเป็น หลักประกันไว้ต่อศาลออกขายทอดตลอดเพื่อชำระหนี้ค่าภาษีได้ การที่ผู้ร้อง ซื้อที่ดินอันเป็นส่วนหนึ่งของที่ดินที่กรมสรรพากรขายทอดตลอดดังกล่าวและ ได้ชำระราคาครบถ้วนแล้ว ผู้ร้องจึงอยู่ในฐานะจะจดทะเบียนสิทธิได้ก่อนตาม ป.พ.พ. มาตรา 1300 แต่เมื่อเจ้าพนักงานที่ดินมิอาจดำเนินการให้ได้เพราะ ศาลชั้นต้นมีคำสั่งห้ามมิให้ทำนิติกรรมเกี่ยวกับที่ดินดังกล่าว ผู้ร้องซึ่งมีสิทธิ เรียกร้องเกี่ยวเนื่องด้วยการบังคับตามคำสั่งของศาลชั้นต้นที่ได้สั่งห้ามทำ นิติกรรมเกี่ยวกับที่ดินที่ผู้ร้องซื้อมาจึงมีสิทธิร้องขอให้ศาลชั้นต้นเพิกถอนคำสั่ง ที่ห้ามทำนิติกรรมเกี่ยวกับที่ดินที่ผู้ร้องซื้อมาจากการขายทอดตลาดได้ ตาม ป.วิ.พ. มาตรา 57 (1) ไม่มีเหตุตามกฎหมายใดในการที่จะไม่เพิกถอนคำสั่ง ห้ามทำนิติกรรมเกี่ยวกับที่ดินดังกล่าว

คำพิพากษาฎีกาที่ ๑๒๒/๔๒ ผู้ร้องยื่นคำร้องสอดว่าผู้ร้องได้ซื้อและครอบครองเป็นเจ้าของรถคันพิพาทและได้ฟ้อง จ.และ จล.เป็นคดีแพ่งขอให้บังคับ จ.และจล.ในคดีนี้จดทะเบียนโอนรถให้ผู้ร้อง ดังนั้นผู้ร้องจึงเป็นผู้มีส่วนได้เสียและมีเหตุจำเป็นเพื่อยังให้ได้รับความรับรอง คุ้มครอง บังคับตามสิทธิของตนที่มีอยู่ เป็นการตั้งสิทธิขึ้นมาใหม่เพื่อพิพาทกับคู่ความเดิมเป็นการร้องสอดเข้ามาตามมาตรา ๕๗(๑) จึงมีสิทธิเสมือนหนึ่งว่าตนได้ฟ้องหรือถูกฟ้องเป็นคดีเรื่องใหม่ตาม มาตรา ๕๘ วรรคหนึ่งและคำร้องสอดดังกล่าวถือว่าเป็นคำฟ้องตามมาตรา ๑(๓) ปรากฏว่าก่อนยื่นคำร้องสอดคดีนี้ผู้ร้องได้ยื่นฟ้อง จ.และจล.ในคดีนี้เป็นจล.ต่อศาลเดียวกันนี้อ้างว่าผู้ร้องอ้างว่าได้ซื้อและครอบครองรถคันพิพาทขอให้จดทะเบียนโอนรถให้ผู้ร้องอันเป็นประเด็นเดียวกันกับคดีนี้เมื่อคดีที่ฟ้องไว้ก่อนยังอยู่ในระหว่างพิจารณาจึงห้ามผู้ร้องยื่นฟ้องเรื่องเดียวกันนี้อีกตามมาตร ๑๗๓(๑) การที่ผู้ร้องยื่นคำร้องสอดเข้ามาจึงเป็นฟ้องซ้อน

คำพิพากษาฎีกาที่ 5716/39 การร้องสอดเข้ามาเป็นคู่ความฝ่ายที่สามตาม ป.วิ.พ. มาตรา 57(1) ถือเป็นคำฟ้อง ผู้ร้องสอดอยู่ในฐานะเป็นโจทก์ โจทก์ เดิมและจำเลยอยู่ในฐานะเป็นจำเลยเมื่อศาลชั้นต้นมีคำสั่งจำหน่ายคดี ระหว่างผู้ร้องสอดทั้งสองกับจำเลยทั้งสอง โดยมิได้จำหน่ายคดีเกี่ยว กับโจทก์ ถือว่าคดีระหว่างผู้ร้องสอดกับโจทก์ยังอยู่ในระหว่างการ พิจารณา คำร้องสอดของผู้ร้องสอดที่ยื่นเข้ามาใหม่จึงเป็นฟ้องซ้อน สำหรับโจทก์ ผู้ร้องสอดทั้งสองคงมีอำนาจยื่นคำร้องสอดเข้ามาใหม่ เฉพาะที่เกี่ยวกับจำเลยทั้งสอง

คำพิพากษาฎีกาที่ 583/38 จำเลยที่ 8 เป็นสาขาของจำเลยที่ 7 โจทก์ไม่มีพยานหลักฐาน ใดมาแสดงให้เห็นว่า จำเลยที่ 8 จดทะเบียนเป็นนิติบุคคล จำเลยที่ 8 จึง มิได้เป็นนิติบุคคลอันอาจถูกฟ้องให้รับผิดตามกฎหมายได้ จำเลยที่ 1 ที่ 2 ที่ 3 เป็นข้าราชการของโจทก์ มีหน้าที่ต้องนำเช็คสั่ง จ่ายในนามของจำเลยทั้งสามไปขอเบิกเงินจากธนาคารจำเลยที่ 8 ซึ่งเป็น สาขาของจำเลยที่ 7 และนำเงินไปมอบโจทก์ จำเลยทั้งสามได้ดูลายมือชื่อ ด้านหลังเช็คและไปขอเบิกเงินจากจำเลยที่ 8 จำเลยที่ 11 พนักงานของ จำเลยที่ 7 ได้ตรวจดูบัตรประจำตัวของจำเลยที่ 1 และที่ 3 จำเลยที่ 10 ซึ่งเป็นสมุห์บัญชีได้ตรวจดูข้อความในเช็ค ลายมือชื่อผู้สั่งจ่ายกับผู้รับ เงิน และเห็นว่าถูกต้องตลอดจนไม่เข้าข้อยกเว้นที่จำเลยที่ 7 จะไม่จ่ายเงิน ตาม ป.พ.พ.มาตรา 991 และไม่มีเหตุตามกฎหมายที่ทำให้จำเลยที่ 7 หมด หน้าที่และอำนาจที่จะจ่ายเงินตามเช็คตาม ป.พ.พ. มาตรา 992 จำเลยที่ 10 จึงอนุมัติให้จ่ายเงินแก่จำเลยที่ 1 ไป ถือว่าจำเลยที่ 9 ถึงที่ 11 ได้ ปฏิบัติหน้าที่ด้วยความระมัดระวังตามควรแก่หน้าที่แล้ว แม้จำเลยที่ 1 จะ ยักยอกเงินไป แต่ความเสียหายของโจทก์ก็มิใช่เพราะความประมาทเลินเล่อ ของจำเลยที่ 7 ที่ 9 ถึงที่ 11

จำเลยที่ 1 ถูกพนักงานอัยการฟ้องเป็นคดีอาญา ในข้อหาเจ้าพนักงาน ยักยอกทรัพย์ เป็นการฟ้องคดีแพ่งเกี่ยวเนื่องกับคดีอาญาเมื่อคดีถึงที่สุดโดย ศาลพิพากษาลงโทษจำเลยที่ 1 กับให้คืนหรือใช้เงินที่ยักยอกไป คำพิพากษา ดังกล่าวย่อมผูกพันโจทก์ส่วนแพ่งซึ่งเป็นเจ้าของเงินเป็นผู้เสียหายในคดีอาญา เพราะถือว่าพนักงานอัยการฟ้องคดีแทนโจทก์ จึงต้องห้ามมิให้โจทก์นำคดีมา รื้อร้องฟ้องจำเลยที่ 1 อีกตาม ป.พ.พ. มาตรา 148

คำพิพากษาฎีกาที่ 3528/41 ป.รัษฎากรกำหนดให้ตราสารค้ำประกันหนี้เนื่องจากสหกรณ์ ให้สมาชิกกู้ยืมหรือยืม ไม่ต้องเสียอากรแสตมป์ แต่หนังสือค้ำประกันพิพาท เป็นการค้ำประกันความเสียหายอันอาจเกิดขึ้นตามสัญญาจ้างจำเลยที่ 1 เป็นผู้จัดการของโจทก์จึงไม่ได้รับยกเว้นไม่ต้องเสียอากร แม้โจทก์ซึ่งเป็น สหกรณ์จะเป็นคู่สัญญาก็ไม่ได้รับยกเว้นที่จะไม่ต้องเสียค่าอากรแสตมป์หรือ ค่าธรรมเนียมตาม พ.ร.บ.สหกรณ์ พ.ศ.2511 มาตรา 9 เมื่อหนังสือค้ำประกันการทำงานของจำเลยที่ 1 ซึ่งจำเลยที่ 2 และที่ 3 ทำไว้กับโจทก์ มิได้เสียอากรโดยปิดแสตมป์ตาม ป.รัษฎากร มาตรา 118 โจทก์จึงไม่อาจนำมาใช้อ้างเป็นพยานหลักฐานในคดีแพ่งได้ แม้โจทก์ได้ขอ อนุญาตนำหนังสือค้ำประกันดังกล่าวไปเสียอากรและเงินเพิ่มอากรซึ่งมีผล ทำให้เป็นตราสารที่ปิดแสตมป์บริบูรณ์ ตาม ป.รัษฎากร มาตรา 117 ก็ไม่ทำ ให้ผลเปลี่ยนแปลงไปเพราะต้องกระทำก่อนหรือในขณะที่นำเอกสารนั้นมา ใช้อ้างเป็นพยานหลักฐานก่อนศาลชั้นต้นตัดสิน เมื่อโจทก์กระทำหลังจาก ศาลชั้นต้นมีคำพิพากษาแล้ว หนังสือค้ำประกันดังกล่าวจึงเป็นตราสารที่มิ ได้ปิดแสตมป์ให้บริบูรณ์ ไม่สามารถนำมาใช้เป็นพยานหลักฐานได้ เงินที่จำเลยที่ 1 ยักยอกไปเป็นเงินจำนวนเดียวกันกับที่พนักงานอัยการ เป็นโจทก์ฟ้องจำเลยที่ 1 ในข้อหายักยอกทรัพย์โดยมีคำขอทางแพ่งให้ จำเลยที่ 1 คืนเงินจำนวนดังกล่าวแก่ผู้เสียหายซึ่งเป็นโจทก์คดีนี้ด้วย และ ศาลมีคำพิพากษาถึงที่สุดให้ตามขอแล้ว การที่โจทก์ฟ้องจำเลยที่ 1 ให้รับ ผิดชำระเงินจำนวนเดียวกันจึงเป็นการรื้อร้องฟ้องคดีแพ่งในประเด็นที่ศาล ในคดีอาญาได้วินิจฉัยโดยอาศัยเหตุอย่างเดียวกัน เป็นการต้องห้ามตาม ป.วิ.พ.มาตรา 148

คำพิพากษาฎีกาที่ 4615/43 เมื่อพนักงานอัยการจังหวัดพัทลุงฟ้องจำเลยเป็น คดีอาญาฐานยักยอกเงินค่าภาษีอากรจำนวนเดียวกับคดีนี้ และ มีคำขอให้จำเลยคืนเงินค่าภาษีอากรที่ยักยอกไปแม้โจทก์ซึ่งเป็น ผู้เสียหายในคดีอาญาจะมิได้เข้าเป็นโจทก์ร่วมในคดีอันเป็นสิทธิ เรียกร้องที่เกิดจากมูลความผิดอาญาฐานยักยอกเงินค่าภาษีอากร จึงเป็นฟ้องซ้อนกับคดีอาญาดังกล่าว ส่วนดอกเบี้ยในระหว่างผิด นัดแม้พนักงานอัยการจังหวัดพัทลุงจะมิได้มีคำขอให้คดีอาญา แทนโจทก์ แต่ก็เป็นดอกผลที่เกิดจากเงินต้น จึงอาศัยและพึง ฟ้องมาในคราวเดียวกันกับเงินต้น จึงต้องห้ามคำฟ้องในส่วน เงินต้นด้วย

คำพิพากษาฎีกาที่ ๓๐๘๐/๔๔ จ. ฟ้องว่าจล. ยักและฉ้อเงินไปจาก จ. ขอให้บังคับจล.ใช้เงินคืนพร้อมดอกเบี้ยแต่ปรากฏว่าอัยการได้เป็น จ.ฟ้องคดีอาญารวมสามคดีในข้อหายักและฉ้อ จ.ซึ่งเป็นผู้เสียหายให้คืนทรัพย์หรือใช้ราคาให้ จ. ซึ่งเป็นคำขอส่วนแพ่งที่เกี่ยวเนื่องกับคดีอาญาที่อัยการฟ้องแทน จ. จ. จึงมีฐานะเป็นคู่ความในคดีแพ่งเกี่ยวเนื่องอาญาด้วย เมื่อศาลในคดีส่วนอาญารับคำขอส่วนแพ่งไว้พิจารณามีผลตาม มาตรา๑๗๓(๑) ต้องห้าม จ.ฟ้องจล.ให้รับผิดในจำนวนเงินนี้ต่อศาลอีก

+ มาตรา ๑๗๔,๑๗๕

คำพิพากษาฎีกาที่ ๓๔๔๓/๔๕ ตามมาตรา ๑๗๔(๒) ไม่ได้หมายความว่าเมื่อศาลกำหนดระยะเวลาให้ จ. ดำเนินคดีในเรื่องใดแล้ว จ. เพิกเฉย จะเป็นทิ้งฟ้องเสมอไปจะต้องพิจารณาเป็นเรื่องๆไป การที่ จ.ไม่มาศาลในวันชี้สองสถานหรือวันสืบพยาน แม้ จ. จะเพิกเฉย ก็ไม่ใช่กรณีที่ถือว่า จ. ทิ้งฟ้อง ศาลต้องดำเนินกระบวนพิจารณาตามที่กฎหมายในเรื่องดังกล่าวบัญญัติไว้ต่อไป

การยื่นคำร้องขอถอนฟ้องเป็นสิทธิของ จ. เพียงแต่ถ้าจล.ยื่นคำให้การแล้ว ตามาตรา ๑๗๕ วรรค (๑) ห้ามมิให้ศาลอนุญาตโดยไม่ฟังจล.ก่อน ดังนั้นการที่ จ. ไม่ดำเนินการส่งหมายนัดและสำเนาคำร้องขอถอนฟ้องให้จล.๑ เป็นเหตุให้ศาลต้นไม่อาจสอบถามจล.๑ได้นั้นศาลต้นก็ชอบที่จะยกคำร้องขอถอนฟ้องในส่วนที่เกี่ยวกับจล.๑เสียได้ แต่จะยกคำร้องขอถอนฟ้องจล.๒ไม่ได้เพราะมาตรา ๑๗๕ จ.อาจถอนฟ้องโดยยื่นคำบอกกล่าวเป็นหนังสือต่อศาล ดังนั้นคำร้องขอถอนฟ้องของ จ. ที่เกี่ยวกับจล.๒ ศาลต้นต้องสั่งอนุญาตเพราะเป็นคนละส่วนกับจล.๑ ที่ศาลต้นไม่มีอำนาจสั่งยกคำร้องขอถอนฟ้องของ จ. เสียทั้งหมดและสั่งจำหน่ายคดีเพราะเหตุทิ้งฟ้อง

+ มาตรา ๑๗๙,๑๘๐

คำพิพากษาฎีกาที่ ๒๒๓๖/๔๕ มาตรา๑๗๙มิได้บัญญัติว่าข้อความที่ขอแก้ไขคำให้การจล.ใหม่นั้นจะต้องเกี่ยวกับคำให้การหรือข้ออ้างเดิมของจล.คงห้ามเฉพาะคำฟ้องเท่านั้นดังนั้นการที่จล.ยกข้อต่อสู้ขึ้นใหม่ซึ่งจะเกี่ยวข้องกับคำให้การเดิมหรืไม่ก็ได้ ปรากฏว่าจล.แก้ไขคำให้การว่า จ.ไม่มีอำนาจฟ้อง อันเป็นปัญหาเกี่ยวกับความสงบฯโดยยื่นภายหลังจากวันสืบพยานของ จ. ซึ่งจล.ทำได้ไม่ต้องห้ามตามาตรา ๑๘๐ แต่การที่จล.เคยยื่นคำให้การว่า จ.เป็นเจ้าของกรรมสิทธิ์ในรถที่ทำสัญญาประกันภัย ส่วนคำร้องขอแก้ไขเพิ่มเติมกลับมีข้อความว่า จ. ไม่ใช่เจ้าของรถในขณะทำสัญญาประกันภัย จ. ไม่มีส่วนได้เสียในรถจึงไม่มีอำนาจฟ้องเท่ากับจล.ปฏิเสธว่า จ.ไม่ใช่เจ้าของรถที่เอาประกัน ดังนั้นคำให้การกับคำร้องขอแก้ไขเพิ่มเติมคำให้การของจล.จึงขัดแย้งกันกลายเป็นคำให้การที่มิได้ปฏิเสธข้ออ้างของ จ. โดยชัดแจ้ง เป็นการฝ่าฝืนต่อมาตรา ๑๗๗ วรรค ๒ ทำให้ไม่มีประเด็นต้องวินิจฉัยว่า จ.มีอำนาจฟ้องหรือไม่ ศาลจึงไม่อนุญาตให้แก่ไขเพิ่มเติมคำให้การตามคำร้องดังกล่าวได้